Love is but a song we sing
And fear's the way we die.
You can make the mountains ring
Or make the angels cry.
Though the bird is on the wing
And you may not know why.
C'mon people now
Smile on your brother
Ev'rybody get together
Try to love one another right now
Some will come and some will go
And we shall surely pass.
When the one that left us here
Returns for us at last.
We are but a moment's sunlight
Fading in the grass.
C'mon people now
Smile on your brother
Ev'rybody get together
Try to love one another right now
If you hear the song we sing
You will understand.
You hold the key to love and fear
In your trembling hand.
Just one key unlocks them both
It's there at your command
C'mon people now
Smile on your brother
Ev'rybody get together
Try to love one another right now
Τετάρτη 12 Μαρτίου 2008
The Youngbloods - Get Together
Marvel Essential: Silver Surfer Vol. 2
Τα Marvel Essential ειναι μια σειρα απο οικονομικες μαζικες ανατυπωσεις κλασσικων τιτλων της Marvel, ασπρομαυρα, με φτηνο χαρτι και κακης ποιοτητας δεσιμο. Αλλα ειναι μοναδικη ευκαιρια για να απολαυσει κανεις μερικες απο τις πιο δυνατες στιγμες στην ιστορια του πιο δημοφιλους συμπαντος στην ιστορια των comics. Αυτος ο τομος συλλεγει υα Silver Surfer (1982) #1, Silver Surfer (1987) #1-18 & Annual #1 και Marvel Fanfare #51 και ειναι 600 σελιδες.
Ενας απο τους πιο αγαπημενους ηρωες, τοσο απο το κοινο, οσο και τους δημιουργους, ο Silver Surfer παρεμενε για πολλα χρονια ενα ενιγμα για την Marvel που δεν μπορεσε να κανει εναν τιτλο να στεριωσει. Απο την πρωτη εμφανιση του στα τελη της δεκαετιας του 60, πηρε σχεδον 20 χρονια για να μπορεσει να γινει αυτο με την βοηθεια του εξαιρετικου συγγραφεα Steve Englehart. Σιγουρα αυτη ειναι η εμπορικοτερη περιοδος του Surfer, ειναι ομως η καλυτερη;
Η προσωπικη μου αποψη ειναι οτι γενικοτερα τα marvel comics εφτασαν στο απογειο τους καπου στα μεσα με τελη της δεκαετιας του 70, και απο τοτε ακολουθησε μια μικρη αλλα σταθερη πτωση μεχρι τις αρχες της δεκαετιας του 90, οποτε και το ολο πραγματα κατερρευσε αποτομα και ασχημα. Το ιδιο ισχυει και για τον Silver Surfer. Σιγουρα οι νεες ιστοριες ειναι ενδιαφερουσες και δυναμικες, αλλα λειπουν βασικα συστατικα που χαρακτηρησαν τον Surfer στα πρωτα του βηματα. Ο ερωτας του με την Shalla-Bal, η αγωνια του για την καταληξη του ανθρωπινου ειδους, η αποστροφη του για την βια και την καταστροφη, ολα αυτα παραμεριζονται ή χανονται τελειως στις νεωτερες ιστοριες.
Παρολα αυτα, ο τομος αυτος ειναι must για οσους θελουν να πιασουν τον σφυγμο του Marvel Universe στα τελη της δεκαετιας του 80 και να απολαυσουν μερικες πολυ δυνατες ιστοριες, συχνα συμπαντικων διαστασεων, με τον καλυτερο χαρακτηρα που εγραψε ποτε ο Stan Lee, τον Silver Surfer.
Syriana (2005)
Ποσες φορες στην ζωη του μπορει κανεις να δει την αμερικανικη κινηματογραφικη βιομηχανια να παραγει ταινιες που λενε την αληθεια για καυτα κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικα θεματα της αμεσης επικαιρότητας και οχι του παρελθόντος; Εγω τουλαχιστον δεν μπορω να σκεφτω πολλα παρομοια παραδειγματα. Στην Αμερικη, πρωτα ερχονται τα ψεματα με φανφαρες, προπαγανδα και παρελασεις (The Green Berets) και πολλα χρονια μετα, μετριοπαθής και μαζεμένη η αληθεια (Platoon). To Traffic ηταν ενα τετοιο παραδειγμα. Το Syriana ειναι ενα ακομα. Ειναι συμπτωση οτι τα εγγραψε ο ιδιος συγγραφεας;
Οπως και το Traffic, η Syriana ειναι μια δυσκολη ταινια, σε πολλα επιπεδα. Απαιτει απο τον θεατη να εχει διαβαζει το μαθημα του και να ειναι ετοιμος να χωνεψει μια σειρα απο γεγονοτα, περιστατικα και αληθειες για το πως λειτουργει στην πραγματικοτητα ο κοσμος σημερα, μεσα σε ενα πολυ μικρο χρονικο διαστημα. Οι πολλαπλες συμπλεκομενες ιστοριες, δεκαδες χαρακτηρες, flashbacks και το αποτομο editing μπορει να εξυπηρετουν το βαρια φορτωμενο story telling, αλλα απαιτουν την απολυτη και αμεριστη προσοχη του θεατη.
Παρολες τις απαιτησεις της, ομως, η ταινια επιβραβευβει και ειναι μια δυναμικη αφυπνιση για τις κοιμισμενες μαζες, για το τι συμβαινει σημερα στον κοσμο γυρω μας και το εχουμε ακομα να αντιμετωπισουμε αν δεν παρουμε την μοιρα μας στα χερια μας τωρα. Take the power back θα ελεγαν οι Rage against the Machine και ισως αυτο ειναι να ειναι το θεμα της επομενης ταινιας που θα βγει απο την βιομηχανια του ψεματος και θα τολμησει να πει αληθειες. Για μια ακομη φορα, εξαιρετικος ο George Clooney αποδεικνύει οτι ειναι οτι καλυτερο εχει να δωσει η γενια του. Δυνατος, αν και σε δευτερο ρολο, ο Matt Damon. Ενδιαφερουσα ερμηνεια χαμηλων τονων απο Jeffrey Wright, που ερχεται απο το πουθενα (D-Tox) και απαιτει την προσοχη μας. Α must-see για ολους, σινεφιλ και οχι.
The Alibi (2006)
Το Hollywood λατρευει τις ταινιες με con artists. Μαλλον οσοι λαμβανουν μερος σε τετοιες παραγωγες νιωθουν οτι ειναι πιο εξυπνοι απο τους υπολοιπους. Δεν εξηγειται αλλιως η συνεχης ροη μετριωτατων και κλισσαρισμενων ταινιων για το θεμα. Οχι οτι δεν εχουν βγει και μερικα αριστουργηματα (The Sting, The Grifters, Punch-Drunk Love κλπ). Δυστυχως το The Alibi ειναι καθε αλλο παρα αριστουργημα.
Ενα μετριο σεναριο με τις γνωστες, τυπικες και προβλεψιμες ανατροπες, συνοδευεται απο μια σειρα απο δραματικα σφαλματα στο casting. Το πρωταγωνιστικο ζευγαρι (Steve Coogan και Rebecca Romijn) απλα δεν εχει το ταλεντο για να βγαλει περα και μια σειρα απο εξαιρετικους ηθοποιους (Deborah Kara Unger, John Leguizamo και Sam Elliott) χαραμιζονται σε μικρα ρολακια.
Η σκηνοθεσια και το μονταζ προσπαθουν να δειξουν edgy και μοντερνα, αλλα ειναι εντελως δηθεν και αποτυγχανουν παταγωδως οταν συγκρινονται με τις καλυτερες παρουσιες του χωρου (πχ Revolver). Μπορει κανεις με ασφαλεια να την αποφυγει, χωρις να εχει χασει τιποτα ιδιαιτερο.