O Εβερετ επιστρεφει στο πατρικο του σπιτι για τα Χριστουγεννα μαζι με την αρραβωνιαστικιά του Μερεντιθ, για να την γνωρισει στην οικογενεια του. Σας θυμιζει τιποτα; Εμενα τουλαχιστον 2 ντουζινες ταινιες. Ειναι αρκετο το καστ με μια δεκαρια γνωστους (αν οχι a-list) ηθοποιους, για να δικαιολογησει την υπαρξη αλλης μιας;
Στην περιπτωση του The Family Stone, θα αναγκαστω να πω ναι, αν και μετα βιας. Ως συνηθως η δυναμη της ταινιας ειναι και η μεγαλυτερη της αδυναμια: το σεναριο. Σιγουρα προσφερει αρκετες ευκαιριες σε εμπειρους ηθοποιους οπως η Diane Keaton, ο Dermot Mulroney και η Claire Danes να δειξουν τα ταλεντα τους.
Κωμωδια, δραμα, οικογενιακες καταστασεις, φιλιες, ερωτες, παθη μικρα και μεγαλα, παρεξηγησεις, καυγαδες, ολα μερος της καθημερινότητας. Αυτο ομως που πραγματικα δυσκολευομαι να χωνεψω και με εμποδιζει να δωσω την ολοψυχη μου υποστηριξη σε αυτη την ταινια ειναι και το κεντρικο θεμα της ταινιας: ειναι δυνατον να υπαρξει μια τετοια οικογένεια, οπως η οικογένεια Stone; Απιστευτα δυσλειτουργικη, αλλα και συναμα απιστευτα ενωμενη, δυστυχως για μενα ειναι μαλλον κατι που εβγαλε καποιος απο το μυαλο του, παρα μια πραγματικη κατασταση.
Αν και οχι χωρις τα προβληματα της, ειναι μια ταινια που δεν θα μετανιωσει κανεις οτι ειδε. Ενα μικρο παραπονο: Craig T. Nelson. Ποτε θα παρει αυτος ο ανθρωπος εναν ρολο που να δειξει ποσο καλος ηθοποιος πραγματικα ειναι;
Κυριακή 9 Μαρτίου 2008
The Family Stone (2005)
The Final Cut
Μια μικρη ταινια, με μεγαλες φιλοδοξιες, ενδιαφερον σεναριο, δυνατο καστ και σκηνοθεσια τελικα αποτυγχανει να ξεπερασει το οριο που ξεχωριζει την καλη ταινια απο το αριστουργημα.
Για μια ακομη φορα ο Robin Williams δινει μια ισχυρη δραματικη ερμηνεια, με την βοηθεια ενος υποδειγματικου supporting cast (James Caviezel), ενος no-nonsense σεναριου χωρις χολυγουντιανες υπερβολες και με μια γερη δοση ανθρωπιας και μιας μετρημενης σκηνοθετικης παρουσιας.
Το θεμα της ταινιας, το συνολο των εμπειριων καθε ανθρωπου σαν πεμπτουσια της υπαρξης του ειναι μια τεραστια φιλοσοφικη συζητηση, αλλα δυστυχως το σεναριο δεν τολμα να προσεγγισει πολλες απο τις περιοχες που θα εδιναν τον μεστο και ωριμο διαλογο. Ετσι δεν καταφερνει ποτε να ξεφυγει απο την μετριοτητα και να μας δωσει μια ταινια που θα αξιζει να επισκεφτουμε ξανα και ξανα.
Ειναι ενταξει για μια θεαση, ακομα και για οσους δεν ειναι οπαδοι του sci-fi κινηματογραφου ή του Robin Williams, αλλα περισσοτερο θα την ευχαριστηθουν οσοι ειναι και τα δυο.