Διαβάζοντας το καστ του The Deal, σκεφτηκα οτι με περιμενουν αρκετες στιγμες απολαυσεις στο αμεσο μελλον, αλλα δυστυχως διαψεύστηκα. Προφανως χρειαζονται περισσοτερα πραγματα απο ενα καλο καστ, για να γινει μια καλη ταινια. Και ολα αυτα απουσιαζουν εδω.
Πως μπορεις να αποτυχεις σε μια ταινια, αν εχεις για πρωταγωνιστες τους Christian Slater και Selma Blair, τον Robert Loggia στο ρολο του "κακου" και τους Colm Feore, Angie Harmon (δυο εξαιρετικα και αδικημενα ταλεντα) και John Heard σε μικροτερους ρολους; Απλα αν δεν εχει σεναριο και σκηνοθεσια! Δυστυχως αυτο ακριβως συμβαινει σε αυτη την αρπαχτη, οπου το ενα κλισσε συνοδευει το αλλο και ολοι απλα διαβαζουν τις ατακες τους βαριεστημενα, με το βλεμμα που λεει μακαρι να βρισκομουν οπουδηποτε αλλου εκτος απο εδω.
Και ειναι κριμα γιατι με ελαχιστη παραπανω προσπαθεια θα μπορουσε να ειχε γινει κατι σημαντικο, οπως το Syriana. Σε οτιδηποτε εχει να κανει με την νεα ταξη πραγματων, την παγκοσμια κοινωνικη, οικονομικη και πολιτικη κατασταση και το πετρελαιο, υπαρχουν τοσες ενδιαφερουσες αληθειες, τοσες συναρπαστικες ιστοριες που θα μπορουσε να παρουσιασει κανεις, που το να καταφευγει κανεις σε ακινδυνα μυθευματα ειναι απλα δειγμα δειλιας, βαριεστημαρας και τσαπατσουλιας.
Και τελικα επιστρεφουμε σε μια απο τις πολλες αληθειες που ειπε ο Warren Beatty στο Bulworth "It must be the money. Turns everything to crap.". Οποιος θελει να δει κατι ουσιαστικο, ας ξαναδει το Syriana.
Πέμπτη 13 Μαρτίου 2008
The Deal (2005)
The Defiant Ones (1958)
Για μια ακομα φορα μια ταινια του Hollywood ξεπερνα τα εμπορικα της ορια και γινεται πραγματικη τεχνη, τεχνη που αλλαζει τον τροπο που αντιμετωπιζουμε την ζωη γυρω μας, τεχνη που αλλαζει τον τροπο που ζουμε. Ο Sidney Poitier και ο Tony Curtis κυριολεκτικα χερι με χερι, γκρεμιζουν σε 97 λεπτα τα τείχη του φανατισμου που μια κοινωνια εκτιζε για αιωνες.
Εξαιρετικες ερμηνειες απο τους πρωταγωνιστες και οχι μονο, ενα σεναριο με την σωστη οικονομια λεξεων και εικονων, ενας ικανος σκηνοθετης με την κλασσικη παιδεια της αμερικανικης κινηματογραφικης βιομηχανιας, ενα σκληρο τοπιο που δεν συγχωρει, μια σκληρη κοινωνια που συγχωρει ακομα λιγοτερο. Ολα αυτα συμβαλλουν στο να κανουν το The Defiant Ones το κλασσικο αριστουργημα που ειναι και μια ταινια που θα απολαυσουν οχι μονο οι οπαδοι του Sidney Poitier και λοιποι σινεφιλ, αλλα ολοι οι ελευθεροι ανθρωποι.
Ιδιαιτερη μνεία αξιζει να γινει στο σεναριο, που δεν προσπαθει να πεισει κανεναν με την βια, δεν κανει κήρυγμα, δεν θεωρει τιποτα δεδομενο και δεν στηριζεται πανω σε τιποτα αλλο εκτος απο τις θελεμελιωδεις αληθειες της ανθρωποτητας: ειμαστε ολοι ιδιοι και εχουμε ολοι την ιδια μοιρα. Με μια τετοια σοφια, πως θα μπορουσε ποτε κανεις να αποτυχει;